چگونگی تنبیه یا مجازات کودکان از بدو تولد تا بالای 13سال

چگونگی تنبیه یا مجازات کودکان از بدو تولد تا بالای 13سال

تنبیه کودکان در رده های سنی مختلف تاثیرات بسزایی در رشد ، تکامل و اعتماد بنفس آنها دارد. گروهی از مشاورین و والدین کودکان بر این باورند که تنبیه می تواند در آموزش کودکان به کارآید و بدور از خشونت می باشد ، ایجاد عواقب برای کودک می تواند اخلاقیات را به کودک بیاموزد و یاد آور تعهد و مسئولیت شود. در مقاله به چگونگی این موضوع پرداخته شده است..

تنبیه و مجازات کودک باید آگاهانه و مطابق عمل انجام شده صورت گیرد. سن کودک شما هر چه باشد، مهم است که در مورد نظم و انضباط ثابت قدم باشید.  اگر والدین به قوانین و عواقبی که تعیین می کنند پایبند نباشند، فرزندانشان نیز احتمالاً این کار را نمی کنند.

 در اینجا چند ایده در مورد چگونگی تغییر رویکرد خود به نظم و انضباط به بهترین نحو برای خانواده خود آورده شده است.

 تنبیه یا مجازات کودک در رده سنی 0 تا 2 سال

در مام پلاس مشاهده کنید:

12 جایگزین مثبت برای تنبیه کودک

معنای واقعی مجازات در کودکان و نوجوانان

تنبیه یا مجازات کودک نوپا

آیا پدر و مادری وجود دارد که عشق کامل و مطلق نسبت به کودک نوپای خود و در عین حال ناامیدی و عصبانیت را احساس نکرده باشد؟

 کوچولوهای عزیز ما اعصاب ما را آزمایش می کنند زیرا در حال آزمایش مرزهای اطراف خود هستند.  هر روز، کم کم، مهارت‌های جدیدی را فرا می‌گیرند و برای استفاده از آن‌ها مضطرب و هیجان‌زده هستند.

 گاهی اوقات چرخیدن با یک کودک نوپا سخت است، اما می توان آن را انجام داد.  و تعیین قوانین و محدودیت‌ها در حال حاضر - زمانی که فرزند شما در حال یادگیری رفتارهای قابل قبول است - به جلوگیری از مشکلات بزرگ‌تر کمک می‌کند.

 در اینجا چند راه وجود دارد که به شما کمک می کند تا کودک خود را در مسیر درست نگه دارید.

برای تاثیر مجازات تعیین شده مقاوم باشید

 وقتی صحبت از نظم و انضباط می شود، مهم است که ثابت قدم باشید.  والدینی که به قوانین و عواقب خود پایبند نیستند، فرزندانی ندارند که این قوانین را رعایت کنند.  به عنوان مثال، اگر به کودک نوپا خود می گویید که مهلت زمانی عواقب رفتار بد است، حتما آن را اجرا کنید.  فقط برای چیزهایی که می‌توانید دنبال کنید هشدار بدهید.  تهدیدهای توخالی اقتدار شما را تضعیف می کند.

 وسوسه ها را ازکودک دور کنید تا مجبور به تعیین عواقب نشوید.

 در حال حاضر، شما متوجه شده اید که کودک نوپای شما می خواهد جهان را کاوش و تحقیق کند.  کودکان نوپا به طور طبیعی کنجکاو هستند، بنابراین عاقلانه است که در صورت امکان، وسوسه ها را حذف کنید.  این بدان معناست که چیزهایی مانند تلویزیون، تلفن و وسایل الکترونیکی را دور از دسترس نگه دارید.  همچنین مراقب خطرات خفگی مانند جواهرات، دکمه ها و وسایل کوچکی که بچه ها می توانند در دهان خود بگذارند، باشید.

 و همیشه وسایل نظافتی و داروها را در جایی ایمن نگهدارید که بچه ها نتوانند به آنها دسترسی پیدا کنند.

برای اینکه کودک را مجازات نکنید، از حواس پرتی استفاده کنید.

 اگر کودک نوپای شما به سمت یک شیء بازی غیرقابل قبول یا خطرناک می رود، به آرامی "نه" بگویید و یا کودک خود را از آن منطقه خارج کنید یا با فعالیت دیگری حواس او را پرت کنید.

 مهم است که کودک خود را کتک نزنید، سیلی نزنید.  در این سن، بعید است که بچه ها بتوانند بین رفتار و تنبیه بدنی ارتباط برقرار کنند.  پیامی که هنگام کتک زدن می‌فرستید این است که وقتی عصبانی هستید ضربه زدن به کسی اشکالی ندارد.  کارشناسان می گویند که ضربات کتک زدن موثرتر از سایر اشکال نظم و انضباط مانند تایم اوت نیست.

برای ایجاد عواقب برای کودک، تایم اوت را تمرین کنید.

 اگر نیاز دارید که موضع سخت تری با فرزند خود داشته باشید، وقفه های زمانی می تواند شکل موثری از انضباط باشد.  به عنوان مثال، به یک کودک 2 یا 3 ساله که در حال کتک زدن، گاز گرفتن یا پرتاب غذا است، باید به او گفت که چرا این رفتار غیرقابل قبول است و به مدت یک دقیقه به یک منطقه تعیین شده - صندلی آشپزخانه یا پله پایین - برده شود. 

 به عنوان یک قاعده کلی، حدود 1 دقیقه در هر سال راهنمایی خوبی برای تایم اوت است.  تایم اوت های طولانی تر هیچ مزیت اضافه ای ندارد.  و اگر فرزندتان بلند شود (و از بازگشت امتناع کند) قبل از اینکه شما علامت بدهید که مهلت پایان یافته است، می توانند تلاش شما را تضعیف کنند.

 اطمینان حاصل کنید که محل استراحت دور از عوامل حواس‌پرتی مانند اسباب‌بازی‌ها یا تلویزیون باشد، و در زمانی که کودک در زمان استراحت نشسته است، هیچ توجهی (حرف زدن، تماس چشمی) به او جلب نکنید.

همچنین بخوانید:

عوارض تنبیه بر جسم و روان کودک

تکنیک تنبیه محدودیت ، محرومیت

برای اجتناب از مجازات کودک، چگونه از کج خلقی جلوگیری کنیم؟

 حتی خوش رفتارترین کودک نوپا ممکن است گهگاه دچار عصبانیت شود.  کج خلقی در دوران کودکی رایج است زیرا کودکان می توانند بیش از آنچه را که بیان کنند درک کنند و این اغلب منجر به ناامیدی می شود.

 کودکان نوپا از راه‌های دیگری نیز ناامید می‌شوند، مانند زمانی که نمی‌توانند لباس عروسک بپوشند یا با خواهر یا برادر بزرگ‌ترشان همگام شوند.  جنگ قدرت زمانی رخ می دهد که کودک نوپای شما خیلی زود استقلال بیشتری می خواهد.

 بهترین راه برای مقابله با عصبانیت این است که در صورت امکان از آنها اجتناب کنید.  در اینجا چند نکته وجود دارد که ممکن است کمک کند:

 1. مطمئن شوید که فرزندتان برای جلب توجه رفتار نمی کند. 

این عادت را ایجاد کنید که کودک خود را خوب درک کنید، که به معنای پاداش دادن به کودک کوچک خود برای رفتار مثبت است.

 2. کنترل چیزهای کوچک را به کودک خود بدهید. 

این ممکن است نیاز به استقلال را برآورده کند و عصبانیت ها را دفع کند.  گزینه های جزئی را پیشنهاد دهید که بتوانید با آنها کنار بیایید، مانند "آیا سیب یا موز را با ناهار می خواهی؟"

 3. اسباب بازی مناسب سن کودک پیشنهاد دهید.

وقتی بچه‌ها در حال بازی هستند یا سعی می‌کنند بر یک کار جدید مسلط شوند، اسباب‌بازی‌ها و بازی‌های مناسب سنشان را پیشنهاد دهید.  همچنین، قبل از اینکه به کارهای چالش برانگیزتر بروید، با چیزی آسان شروع کنید.  این امر باعث ایجاد اعتماد به نفس و انگیزه آنها برای امتحان کردن چیزهایی می شود که ممکن است ناامید کننده باشد.

4.  محدودیت های فرزندتان را بشناسید. 

اگر می دانید کودک نوپا شما خسته است، بهترین زمان برای رفتن به خرید مواد غذایی یا تلاش برای انجام یک کار دیگر نیست.

5. هنگامی که کودک پرخاشگر می شود

 اگر کودک شما عصبانی می شود، خونسردی خود را حفظ کنید.  مشکل را با ناامیدی خودتان پیچیده نکنید.  بچه‌ها می‌توانند احساس کنند که والدین در حال گیج شدن هستند و این فقط می‌تواند ناامیدی آنها را بدتر کند.  سعی کنید بفهمید فرزندتان به دنبال چه چیزی است.  به عنوان مثال، اگر نوجوان شما به تازگی یک ناامیدی بزرگ داشته است، ممکن است نیاز داشته باشد که به او آرامش بدهید.

 کودکان به دنبال توجه والدین خود هستند و یک راه آسان برای دریافت واکنش بزرگ، بدرفتاری است.  یکی از بهترین راه ها برای کاهش رفتار توجه طلبانه نادیده گرفتن آن است.  به فعالیت های خود ادامه دهید، بدون توجه به فرزندتان، اما در دید شما باقی بمانید.

 به خاطر داشته باشید که وقتی این کار را انجام می دهید، ممکن است رفتار فرزندتان قبل از اینکه بهتر شود بدتر شود.  این می تواند ناامید کننده باشد، اما به این معنی است که نادیده گرفتن عصبانیت کارساز است.  فرزند شما بیشتر تلاش خواهد کرد تا با رفتار نادرست توجه شما را جلب کند، زیرا در گذشته موثر بوده است.  وقتی فرزندتان یاد بگیرد که بدرفتاری توجه شما را جلب نمی کند، رفتارش شروع به بهبود می کند.

 برخی از بچه ها برای جلوگیری از عصبانیت مشکل خواهند داشت.  در این موارد، سعی کنید بگویید: «من بهت کمک می‌کنم که آروم بشی.»  اما هر کاری که انجام می‌دهید، با تسلیم شدن به کودک خود پاداش ندهید. این فقط ثابت می‌کند که عصبانیت راهی مؤثر برای رسیدن به آنچه می‌خواهد است.  درعوض، شفاهی فرزندتان را به خاطر بازیابی خودکنترلی تحسین کنید.  به یاد داشته باشید، شما می خواهید به فرزند خود بیاموزید که بهترین راه برای رسیدن به خواسته های او از طریق رفتار خوب است.

 همانطور که مهارت های زبانی آنها بهبود می یابد و به بلوغ می رسند، بچه ها در کنترل ناامیدی بهتر می شوند و احتمال عصبانیت کمتر است.  اگر در برخورد با عصبانیت‌ها مشکل دارید یا سؤالی در مورد نظم و انضباط دارید، از روانشناسان و روان درمانگران ما در سایت مام پلاس بخواهید تا شما را راهنمایی کنند.

چند ویدئو ببینید

بایدها و نبایدهای تنبیه

چگونه میتوان کودک را درست و اصولی تنبیه کرد؟

چرا نباید کودک را تنبیه کرد؟

 تنبیه یا مجازات در رده سنی 3 تا 5 سال

 همانطور که فرزند شما رشد می کند و شروع به درک ارتباط بین اعمال و پیامدها می کند، مطمئن شوید که زمان خوبیست تا قوانین خانه و خانواده خود را به اشتراک بگذارید.

 قبل از اینکه آنها را به خاطر رفتاری تنبیه کنید، برای بچه ها توضیح دهید که از آنها چه انتظاری دارید.  اولین باری که کودک 3 ساله شما از مداد رنگی برای تزئین دیوار اتاق نشیمن استفاده می کند، در مورد اینکه چرا این کار مجاز نیست و اگر کودک شما دوباره این کار را انجام دهد چه اتفاقی می افتد (به عنوان مثال، کودک شما باید به تمیز کردن دیوار کمک کند و نمی تواند کمک کند) صحبت کنید. قادر به استفاده از مداد رنگی برای بقیه روز نیست. اگر چند روز بعد دیوار دوباره تزئین شد، یادآوری کنید که مداد رنگی فقط برای کاغذ است و سپس عواقب آن را اعمال کنید.

 هر چه والدین زودتر این استاندارد را ایجاد کنند "من قوانین را تعیین می کنم و از شما انتظار می رود که گوش کنید یا عواقب آن را بپذیرید" برای همه بهتر است.  اگرچه گاهی اوقات نادیده گرفتن رفتارهای بد گاه به گاه برای والدین آسان تر است یا برخی از مجازات های تهدید شده را دنبال نمی کنند، این یک سابقه بد ایجاد می کند.  تهدیدهای توخالی اقتدار شما را به عنوان والدین تضعیف می‌کند و احتمال اینکه بچه‌ها محدودیت‌ها را آزمایش کنند بیشتر می‌کند.  ثبات، کلید نظم و انضباط مؤثر است، و مهم است که والدین تصمیم بگیرند (با هم، اگر والدین مجرد نیستید) قوانین چیست و سپس از آنها حمایت کنند.

 در حالی که متوجه شدید که چه رفتارهایی مجازات می شوند، فراموش نکنید که به رفتارهای خوب پاداش دهید.  تأثیر مثبتی که تمجید شما می تواند داشته باشد را دست کم نگیرید - نظم و انضباط فقط در مورد تنبیه نیست، بلکه در مورد تشخیص رفتار خوب است.  به عنوان مثال، گفتن "من به شما افتخار می کنم که اسباب بازی های خود را در گروه بازی به اشتراک می گذارید" معمولا موثرتر از تنبیه کودکی است که آن را به اشتراک نمی گذارد.  و به جای گفتن "عالیه کار خوبی کردی!"  شما می توانید روشن کنید که کدام رفتارها را دوست دارید. این باعث می شود که آنها در آینده بیشتر اتفاق بیفتند - هر چه بیشتر به یک رفتار توجه کنیم، احتمال ادامه آن بیشتر است.

 اگر کودک شما بدون توجه به آنچه شما انجام می دهید به رفتار غیرقابل قبول خود ادامه می دهد، سعی کنید نموداری با یک جعبه برای هر روز هفته تهیه کنید.  تصمیم بگیرید که چند بار کودک شما می تواند قبل از شروع یک تنبیه بد رفتار کند یا اینکه چقدر باید رفتار مناسب را قبل از دریافت پاداش مشاهده کرد.  نمودار را روی یخچال بچسبانید و سپس رفتارهای خوب و غیرقابل قبول را هر روز ثبت کنید.  این به فرزند شما (و شما) نگاهی ملموس به نحوه پیش رفتن آن می دهد.  هنگامی که این کار را شروع کرد، فرزندتان را به خاطر یادگیری کنترل رفتار نادرست و به ویژه برای غلبه بر هر مشکل سرسختی تحسین کنید.

 تایم اوت همچنین می تواند برای کودکان در این سن به خوبی کار کند.  مکان مناسبی را انتخاب کنید، مانند صندلی یا پله پایین، که عاری از حواس‌پرتی باشد.  به یاد داشته باشید، اگر رایانه، تلویزیون یا بازی در آنجا باشد، فرستادن به اتاق شما مؤثر نیست.  همچنین، تایم اوت زمانی دور از هر نوع تقویتی است.  بنابراین کودک شما نباید در مدت زمان استراحت از شما توجه کند - از جمله صحبت کردن، تماس چشمی و غیره.

 مطمئن شوید که مدت زمانی را در نظر بگیرید که برای کودک شما بهترین نتیجه را دارد.  کارشناسان می گویند 1 دقیقه برای هر سال سن یک قانون خوب است.  دیگران توصیه می کنند تا زمانی که کودک آرام شود (برای آموزش خودتنظیمی) از تایم اوت استفاده کنید.  اطمینان حاصل کنید که اگر به دلیل عدم رعایت دستورالعمل‌ها توسط فرزندتان، مهلت زمانی رخ می‌دهد، پس از اتمام زمان، دستورالعمل را دنبال کنید.

 مهم است که به بچه ها بگوییم کار درست چیست، نه اینکه فقط بگوییم کار اشتباه چیست.  برای مثال، به جای گفتن «روی مبل نپرید»، «لطفا روی مبلمان بنشینید و پاهایتان را روی زمین بگذارید» را امتحان کنید.

 حتماً دستورات واضح و مستقیم بدهید.  به جای "لطفاً می توانید کفش های خود را بپوشید؟"  بگویید "لطفا کفش های خود را بپوشید."  این هیچ جایی برای سردرگمی باقی نمی گذارد و به این معنی نیست که پیروی از دستورالعمل ها یک انتخاب است.

 تنبیه مجازات در رده سنی 6 تا 8 سال

 تایم اوت ها و پیامدها نیز استراتژی های انضباطی تنبیهی  موثری برای این گروه سنی هستند.

 باز هم، سازگاری، و همچنین پیگیری، بسیار مهم است.  به هر وعده انضباط و انضباط عمل کنید وگرنه در خطر تضعیف اقتدار خود هستید.  بچه ها باید باور کنند که منظور شما از آنچه می گویید چیست.  این بدان معنا نیست که نمی‌توانید فرصت‌های دوم بدهید یا اجازه خطای مشخصی بدهید، اما در بیشتر موارد، باید به آنچه می‌گویید عمل کنید.

 مراقب باشید تهدیدهای غیرواقعی تنبیهی ("در را بکوبید و دیگر هرگز تلویزیون تماشا نخواهید کرد!") را در حالت عصبانیت انجام ندهید، زیرا پیگیری نکردن می تواند همه تهدیدهای شما را تضعیف کند.  مثلا اگر تهدید کردید و اگر دعوا درباره صندلی عقب متوقف نشد، ماشین را بچرخانید و به خانه برگردید، مطمئن شوید که دقیقاً همین کار را انجام می دهید.  اعتباری که با فرزندان خود به دست خواهید آورد بسیار ارزشمندتر از یک روز ساحلی از دست رفته است.

 تنبیه های بزرگ ممکن است قدرت شما را به عنوان والدین از بین ببرد.  اگر پسر یا دختر خود را به مدت یک ماه زمینگیر کنید، ممکن است فرزندتان انگیزه ای برای تغییر رفتار نداشته باشد زیرا همه چیز قبلاً از بین رفته است.  ممکن است تعیین اهدافی که بچه‌ها می‌توانند برای بازگرداندن امتیازاتی که به دلیل رفتار نادرست از بین رفته‌اند، تعیین کنند.

 تنبیه یا مجازات در رده سن 9 تا 12 سال

 کودکان در این گروه سنی - درست مانند تمام سنین - می توانند با عواقب طبیعی تنبیه شوند.  همانطور که آنها بالغ می شوند و استقلال و مسئولیت بیشتری می خواهند، آموزش مقابله با عواقب رفتارشان یک روش انضباطی موثر و مناسب است.

 به عنوان مثال، اگر تکالیف دانش آموز کلاس پنجمی شما قبل از خواب انجام نمی شود، آیا باید او را مجبور کنید که بیدار بماند تا این کار را انجام دهد یا حتی خودتان دست دراز کنید؟  احتمالاً نه - شما فرصتی را برای آموزش یک درس مهم زندگی از دست خواهید داد.  اگر تکالیف ناقص باشد، فرزند شما روز بعد بدون آن به مدرسه می رود و از نمره بد ناشی از آن رنج می برد.

 طبیعی است که والدین بخواهند بچه ها را از اشتباهات نجات دهند، اما در درازمدت با اجازه دادن به آنها که گاهی اوقات شکست بخورند، به بچه ها لطف می کنند.  بچه ها می بینند که رفتار نادرست چه معنایی می تواند داشته باشد و احتمالاً دیگر آن اشتباهات را مرتکب نمی شوند.  با این حال، اگر به نظر می‌رسد فرزندتان از پیامدهای طبیعی درس نمی‌گیرد، برخی از تغییرات رفتار خود را برای کمک به کار گیرید.  حذف امتیازاتی مانند وسایل الکترونیک می تواند پیامد موثری برای این گروه سنی باشد.

 تنبیه یا مجازات در رده سن 13 سال به بالا

 تا به حال شما مقدمات را فراهم کرده اید.فرزند شما می داند که چه چیزی انتظار می رود و منظور شما از مجازات های رفتار بد است.  اکنون مراقب خود نباشید - نظم و انضباط به همان اندازه برای نوجوانان مهم است که برای بچه های کوچکتر.  درست مانند کودک 4 ساله ای که از شما برای تعیین زمان خواب و اجرای آن نیاز دارد، نوجوان شما نیز به محدودیت هایی نیاز دارد.

 قوانینی را در مورد تکالیف، ملاقات دوستان، مقررات منع رفت و آمد، و قرار ملاقات تنظیم کنید و از قبل با نوجوان خود در میان بگذارید تا سوءتفاهم پیش نیاید.  نوجوان شما احتمالاً هر از گاهی شکایت می کند، اما متوجه می شود که شما کنترل را در دست دارید.  باور کنید یا نه، نوجوانان همچنان می خواهند و به شما نیاز دارند که محدودیت ها و نظم را در زندگی آنها اعمال کنید، حتی اگر به آنها آزادی و مسئولیت بیشتری بدهید.

 وقتی نوجوانتان قانون را زیر پا می‌گذارد، سلب امتیازات ممکن است بهترین برنامه عمل به نظر برسد.  به عنوان مثال، در حالی که برای مثال بردن ماشین به مدت یک هفته خوب است، حتماً در مورد اینکه چرا آمدن به خانه یک ساعت قبل از منع رفت و آمد غیرقابل قبول و نگران کننده است، بحث کنید.

 به یاد داشته باشید که به یک نوجوان کمی کنترل روی کارها بدهید.  این نه تنها تعداد مبارزات قدرتی شما را محدود می کند، بلکه به نوجوان شما کمک می کند به تصمیماتی که باید بگیرید احترام بگذارد.  می توانید به یک نوجوان کوچکتر اجازه دهید تا در مورد لباس مدرسه، مدل مو یا حتی وضعیت اتاقش تصمیم بگیرد.  همانطور که نوجوان شما بزرگتر می شود، این قلمرو کنترل ممکن است شامل یک منع رفت و آمد گاه به گاه آرام شود.

 همچنین مهم است که روی نکات مثبت تمرکز کنید.  به عنوان مثال، از نوجوان خود بخواهید با نشان دادن رفتار مثبت به جای تعیین مقررات منع آمد و شد زودتر به عنوان تنبیه برای رفتار غیرمسئولانه، یک قانون منع رفت و آمد به دست آورد.

 سخنی در مورد ضرب و جرح برای تنبیه کودک

 شاید هیچ شکلی از نظم و انضباط  و مجازات بیشتر از کتک زدن بحث برانگیز نباشد.  در اینجا دلایلی وجود دارد که چرا کارشناسان از کتک زدن خودداری می کنند:

1.  کتک زدن به بچه ها می آموزد که ضربه زدن در زمان عصبانیت اشکالی ندارد.

2.  کتک زدن می تواند از نظر جسمی به کودکان آسیب برساند.

3. . کتک زدن به جای اینکه به بچه ها یاد بدهد چگونه رفتارشان را تغییر دهند، باعث ترس آنها از والدینشان می شود و به آنها می آموزد که از گرفتار شدن خودداری کنند.

 4. برای بچه‌هایی که با بازی کردن به دنبال جلب توجه هستند، کتک زدن ممکن است به آنها "پاداش" بدهد - توجه منفی بهتر از عدم توجه است.

چگونه والدین می توانند بدون کتک زدن تنبیه کنند؟

 خوب است که به رویکرد خود به نظم و انضباط و تأثیرات انتخاب های خود فکر می کنید.  بسیاری از والدین صرفاً به این دلیل که این روش بزرگ شده اند، به روش انضباطی رضایت می دهند.  اما ما در حال حاضر چیزهای زیادی در مورد اثرات روش های مختلف انضباط می دانیم.

 کتک زدن می تواند برای کودکان تحقیرآمیز باشد و باعث خشم، پرخاشگری و رنجش و همچنین آسیب جسمانی شود.  کتک زدن اغلب درسی را که والدین سعی در انتقال آن دارند نمی دهد.  کتک زدن می تواند باعث ترس بچه ها از والدینشان شود، و ما می خواهیم بچه هایمان خوب رفتار کنند چون به ما احترام می گذارند، نه به این دلیل که می ترسند.

 به جای آموزش رفتارهای جایگزین مثبت به کودکان، کتک زدن فقط به آنها یاد می دهد که چگونه از گرفتار شدن خودداری کنند.  کتک زدن ممکن است به بچه ها بیاموزد که یک واکنش موثر به احساس عصبانیت، پرخاشگری شدن است.  و برخی از بچه ها برای جلب توجه بد رفتار می کنند.  بنابراین کتک زدن ممکن است در واقع رفتارهای منفی را تقویت کند.  به این دلایل، کارشناسان کتک زدن را توصیه نمی کنند.

 راه‌های دیگر برای تنبیه مؤثر کودکان عبارتند از: استفاده از وقفه‌های زمانی، محروم کردن از امتیازات، الگوبرداری از رفتار مناسب (مانند خودکنترلی)، و کمک به بچه‌ها در درک ارتباط بین اعمال و پیامدها.  همچنین مهم است که به کودکان برای رفتارهای خوب، تقویت مثبت زیادی (به عنوان مثال، تحسین، پاداش) بدهید.

شما می توانید درخواست کنید که چند جلسه فقط برای بحث و برنامه ریزی های جدید شرکت کنید.  به احتمال زیاد، چیزهای زیادی یاد خواهید گرفت، با برخی رویکردهای جدید از موفقیت، لذت خواهید برد، و احساس بهتری نسبت به فرزند پروری خود خواهید داشت.