برای دیدن محتوای سایت روی دکمه دسته بندی کلیک بفرمایید

دسته بندی

Breadcrumbs Image
تفاوت کودک کم توجه و کودک بیش فعال.jpg

تفاوت کودک کم توجه با کودک بیش فعال و ۱۲ راه برای کاهش کم توجهی کودکان

کودک کم توجه کیست و چه علایمی دارد؟ آیا صرف اینکه کودک من کم توجه است و تمرکز چندانی ندارد میتوانم بگویم بیش فعال است؟ اختلال بیش فعالی چیست و چرا با کم توجهی اشتباه گرفته میشود؟ با مام پلاس همراه باشید و مشکلات تمرکز و توجه کودک خود را بهتر بشناسید...

کودک کم توجه و  مشکل در توجه یک کودک اغلب اولین بار توسط معلمی شناسایی می شود که متوجه می شود دانش آموزی راحت تر از سایر بچه های هم سن و سالش حواسش پرت می شود.

 

 شاید کودک به طور غیرمعمول زمان زیادی طول بکشد تا تکالیف مدرسه را در کلاس به پایان برساند. شاید وقتی معلم او را صدا می کند، به نظر نمی رسد که درس را دنبال کرده باشد. شاید به نظر می‌رسد که وقتی دستورالعمل‌ها داده می‌شود، تصمیم می‌گیرد یا فراموش می‌کند که قرار است چه کاری انجام دهد. شاید تکالیف خانه اغلب ناپدید می شوند.

 

 در حالی که همه کودکان، به ویژه آنهایی که بسیار کم سن هستند، نسبت به بزرگسالان، دامنه توجه کوتاه‌تری دارند و حواس‌شان پرت‌تر است، برخی از آن‌ها در تمرکز و ماندن در کار بسیار با مشکل مواجه پی شوند.

 

 از آنجایی که مشکل توجه به طور گسترده با ADHD (بیش فعالی) مرتبط است، این مورد اولین چیزی است که معلمان، والدین و پزشکان به آن مشکوک می شوند. اما احتمالات دیگری هم وجود دارد که می تواند به مشکلات توجه کودک کمک کند. برای جلوگیری از تشخیص اشتباه، مهم است که این احتمالات دیگر، که همیشه واضح نیستند، نادیده گرفته نشوند.

 

در این مقاله 12 راه مفید و ساده برای افزایش توجه و تمرکز کودک و همچنین عواملی که کودک را برای توجه در مدرسه و منزل دچار مشکل می کند ، آموزش داده می شوند:

 

 

۱۲ راه برای تربیت کودک متمرکز


 
 
۱. به زبان توجه صحبت کنید


 توجه فقط یک عامل نیست  این مجموعه ای از سه مهارت است: تمرکز، آگاهی و توجه اجرایی، یعنی برنامه ریزی و تصمیم گیری.  و دانشمندان در حال کشف آن هستند که با صحبت کردن با فرزندان خود در مورد توجه و تشویق آنها به تمرین، آن را قابل آموزش می دانند. توجه و تمرکز نیز مانند خیلی از مهارت ها آموزش دادنی است و اگر ما سعی کنیم طبق اصول و بدرستی این مهارت را به کودکمان آموزش دهیم، کمک خیلی بزرگی به او کرده ایم. 


 ۲. به کودک توجه مشترک را آموزش دهیم.


 اولین مهارت اجتماعی برای کودکان نوپا، توجه مشترک است - جلسه ای از ذهن که از تمرکز روی چیزی یا کسی را باهم آموزش می دهد.  اما امروز آنقدر عادت کرده ایم که تمرکز خود را تقسیم کنیم که به سختی بتوانیم واقعاً به یک چیز یا شخص توجه کنیم.  توجه جزئی مستمر روابط ما را تضعیف می کند.  


۳. از چندوظیفه گی جلوگیری کنیم تا از کم توجه شدن کودک خود بکاهیم.


 چندوظیفه ای یک سرگرمی ملی است و بچه ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند.  شصت درصد از بچه های 8 تا 18 ساله حداقل برخی از مواقعی که در حال انجام تکالیف هستند، چند کار را انجام می دهند.  اما آنقدرها هم که به نظر می رسد آسان نیست!  جابه‌جایی بین کارها سرعت ما را کند می‌کند، زیرا مغز به زمان نیاز دارد تا بین وظایف جدید و قدیمی جابه‌جا شود و برای شغل جدید گام بردارد.  هشدار: چندوظیفه ای همچنین ممکن است از یادگیری عمیق تر و انعطاف پذیر جلوگیری کند.  این بدان معناست که بچه ها ممکن است تکالیف را به خوبی انجام دهند، اما مطالب را کمتر یاد بگیرند.  به کودکان بیاموزید که تک تک کارها را به درستی انجام دهند.

 


 ۴. فضای سفید راهی برای کاهش کم توجهی کودک


 فرونشاندن حواس‌پرتی‌ها هم به منظور مهار مهارت‌های توجه و هم ایجاد فضایی برای تمرکز است.  و امروزه، بچه ها تقریباً شش ساعت در روز در معرض رسانه های غیر چاپی هستند.  دو سوم کودکان زیر 6 سال در خانه‌هایی زندگی می‌کنند که تلویزیون را در نیمی از مواقع یا بیشتر روشن نگه می‌دارند - محیطی که با مشکلات توجه مرتبط است. بنابراین والدین باید در طول روز فضایی را بوجود بیاورند که کودک در آن زمان از سمت محیط کمتر تحریک شود.

 


 ۵. آگاهانه غذا بخوریم تا کودک توجه را درک کند.


  زمانی را برای توقف و صرف غذا با فرزندان خود در هر زمان که ممکن است اختصاص دهید، به بو، طعم و احساس غذای خود توجه کنید و آنها را تشویق کنید که همین کار را انجام دهند.  تمام خانواده شما استرس و تمرکز را افزایش می دهند!

 


 ۶. الگویی برای توجه  باشیم


 اگر می‌خواهیم «تمرکز را در فرزندانمان پرورش دهیم، باید مهارت‌های توجه خود را پرورش دهیم و به آنها منتقل کنیم.  الگوی توجهی باشید.  توجه خود را هدیه دهید.  زمانی را برای فکر کردن و برقراری ارتباط متمرکز در نظر بگیرید - و در مقابل انجام چند کار، وقفه و فاصله ایجاد کنید و با عجله حرف نزنید. 

 

 

 ۷. مطمئن شوید که آنها فعالانه گوش می دهند.


 با درخواست از آنها برای تکرار آنچه می گویید به بچه ها کمک کنید تمرکز کنند.  سپس، پیگیری کنید و مطمئن شوید که آن را به خاطر می آورند.


 ۸ . عوامل حواس پرتی را حذف کنیم تا بتوانیم از کم توجه شدن کودک خود جلوگیری کنیم.


 تلویزیون را خاموش کنید یا به یک منطقه آرام و دور از افرادی که در حال صحبت هستند بروید.  از شلوغی فضای کاری خلاص شوید.  

عوامل حواسپرتی را در حد امکان کاهش دهید تا کودک یک محیط آرام را تجربه کند.

 


 
 ۹. از طریق ذهن آگاهی ،یک کودک متمرکز بسازیم.


 تمرینات ذهن آگاهی و تنفس عمیق برای تمرکز عالی هستند.  آن‌ها به افراد کمک می‌کنند تا افکارشان را قبل یا در حین انجام کار، منحرف نکنند.

این تمرینات نه تنها برای بزرگسالان که در مواقعی برای کوددکان نیز مفید هستند و باعث می شوند عوامل کم توجهی کودک کم رنگ شوند.

 


 ۱۰. بپرسید چه چیزی برای آن ها مفید است 


 برخی افراد هنگام حرکت یا ایستادن بهتر تمرکز می کنند.  دیگران وقتی به موسیقی گوش می دهند راحت تر می شوند.  بپرسید چه چیزی برای آنها مفید است. شاید برای کودک شما فراهم شدن یک محیط آرام و به دور تز هیاهو بهترین گزینه باشد.

 

 

 ۱۱. تشخیص دهید چه چیزی برای کودک مفید است.

 

 داشتن چیزی برای بی قراری، مانند توپ ضد استرس، در واقع می تواند به تمرکز برخی از بچه ها کمک کند.  اما ممکن است برای دیگران، این یک حواس پرتی بشمار آید. بنابراین مراقب باشید که آیا این کار مفید است یا تمرکز را دشوارتر می کند.

 

 

توپ ضد استرس چیست؟

 

توپ ضداسترس، توپی رنگی و نرم است که با در دست گرفتن و فشار دادن آن استرس به سطح پائینی می رسد.

معمولا از موادی مثل خمیرهای اسلایم داخل این توپ ها استفاده می کنند و گاهی هم در توپ های جدید ماسه استفاده می شود.

این توپ ها را در منزل هم میتوان ساخت . به این ترتیب که مقداری اسلایم را در داخل یک توری ، بادکنک یا کیسه ی پلاستیکی نرم بریزید و با یک بست درب آن را محکم ببندید. بجای خمیر اسلایم میتوانید از شن ، خاک ژله ای یا حتی آرد استفاده کرد. در نمونه ی های بازاری حتی یک چرغ ال ای دی هم ممکن است تعبیه شده باشد که برای نمونه های کودکانه مناسب است.


۱۲.  از یک سیگنال برای بازگرداندن توجه مجدد کودک استفاده کنید.


 برای تمرکز مجدد در زمانی که ذهن بچه‌ها منحرف می‌شود، سیگنالی را ارائه کنید که آن‌ها تشخیص می‌دهند.  این می تواند یک کلمه خاص که بین شما رد وبدل میشود و به کودک احساس خوبی میدهد یا یک حرکت باشد، مانند لمس کردن .

 

 

برخی از مسائل دیگری که ممکن است کودک را برای توجه در مدرسه دچار مشکل کند:

 

 

اضطراب

 

کودکی که به نظر می رسد در مدرسه تمرکز ندارد، می تواند نگرانی های مزمنی داشته باشد که معلمان (و حتی والدین) از آن بی خبرند

کودکی که اضطراب جدایی دارد ممکن است در زمانی که از والدینش جدا است آنقدر درگیر اتفاق بدی باشد که نتواند روی تکالیف مدرسه تمرکز کند.

 

 

برخی از بچه ها به شدت نگران این هستند که مرتکب اشتباه شوند یا خود را خجالت زده کنند. وقتی معلم آنها را صدا می کند، ممکن است سعی کنند ناپدید شوند.  آنها ممکن است به پایین نگاه کنند، ممکن است شروع به نوشتن چیزی کنند، حتی اگر واقعاً چیزی نمی نویسند. این کودکان سعی می کنند ارتباط خود را با معلم قطع کنند تا از چیزی که آنها را مضطرب می کند اجتناب کنند."

 

گاهی اوقات وقتی کودک به طور غیرعادی زمان زیادی را صرف می کند تا کار خود را در کلاس به پایان برساند، به این دلیل نیست که او خیال پردازی می کند، بلکه به این دلیل است که با کمال گرایی دست و پنجه نرم می کند که از او می خواهد کارها را دقیقاً به روش درست انجام دهد.  یا اگر تکالیفش را تحویل نمی‌دهد، ممکن است به این دلیل نباشد که آن را انجام نداده است، بلکه نگران است که به اندازه کافی خوب نیست.

 

اختلال وسواس فکری عملی

 

کودکان مبتلا به وسواس فکری عملی، که اغلب در سال‌های دبستان شروع می‌شود، منبع دیگری برای حواس‌پرتی دارند: آنها نه تنها افکار وسواسی دارند، بلکه احساس می‌کنند برای جلوگیری از اتفاقات بد باید مراسم یا اجباری را انجام دهند.  یک کودک مبتلا به OCD ( اختلال وسواس فکری عملی ) ممکن است به طور اجباری وسایل را روی میزش ردیف کند یا در ذهنش ضربه بزند یا بشمارد.  یا ممکن است روی نیاز به رفتن به دستشویی برای شستن دست هایش متمرکز باشد.

 

«کودکی ممکن است در کلاس نشسته باشد و در مورد نیاز به اصلاح چیزی، برای جلوگیری از اتفاق وحشتناک وسواس فکری داشته باشد.  وقتی او پاسخ سوال را نمی داند، به نظر می رسد که توجه نکرده است، اما در واقع به این دلیل است که او وسواس داشت.

 

 

از آنجایی که کودکان مبتلا به وسواس فکری عملی اغلب از علائم خود خجالت می کشند، ممکن است تا زمانی که در مدرسه هستند برای پنهان کردن اجبارهای خود تلاش زیادی کنند.  برای معلمی که از این اختلال آگاه نیست، حواس پرتی ممکن است مانند )ADHD بیش فعالی ) باشد، اما اینطور نیست.

 

استرس یا تروما( شوک بعد از حادثه)

 

همچنین به نظر می رسد که کودکان از بی توجهی رنج می برند زمانی که تحت تاثیر یک تروما قرار گرفته اند.  کودکانی که شاهد خشونت یا سایر تجربیات آزاردهنده بوده‌اند ممکن است در توجه کردن مشکل داشته باشند و احساس ناامنی مداومی به نام بیش‌هوشیاری داشته باشند.

 

 

کودکانی که زندگی خانگی آنها با استرس حاد همراه است ممکن است دچار این علائم یا حتی اختلال استرس پس از سانحه شوند.

 

 

اختلالات یادگیری

 

وقتی کودک به نظر می رسد همه جا را به جز صفحات کتابی که قرار است بخواند نگاه کند، دلیل احتمالی دیگر این است که او دچار اختلال یادگیری است.

 

کودکان مبتلا به نارساخوانی تشخیص داده نشده ممکن است از اینکه به نظر نمی رسد کاری را انجام دهند که بچه های دیگر می توانند انجام دهند، دچار ناامیدی یا شرم می شوند و قصد دارند این واقعیت را پنهان کنند.

 

اگر کودکی با ریاضیات دست و پنجه نرم می کند، ممکن است از حواس پرتی هایی استقبال کند که به او اجازه می دهد به چیز دیگری فکر کند یا از تکمیل تکلیف خودداری کند.

 

مشکلات پردازش شنوایی می‌تواند باعث شود کودک برخی از آنچه معلم می‌گوید را از دست بدهد، حتی اگر در حال گوش دادن باشد، واینطوربه نظر برسد که او توجه نمی‌کند.

 

 

برخی از بچه‌ها می‌توانند ناتوانی‌های یادگیری خود را با سخت‌کوشی جبران کنند، و ممکن است تا زمانی که به درجه‌ای برسند که کار بسیار چالش‌برانگیز شود، موفق باشند.

 

آنها اغلب مبتلا به بیش فعالی یا افسردگی تشخیص داده می شوند، مگر اینکه کسی مشکل یادگیری آن ها را پیدا کند.

 

آیا واقعا تشخیص می تواند بیش فعالی باشد؟

 

برخی از کودکان فقط علائم بی توجهی را نشان می دهند.  اما تشخیص بیش فعالی نباید فقط بر اساس گزارش معلم یا یک مراجعه سریع به پزشک اطفال انجام شود.

 

برای تشخیص دقیق، یک پزشک باید اطلاعاتی را از چندین نفر که فرزند شما را مشاهده کرده اند، از جمله شما، سایر مراقبان و معلمان جمع آوری کند.  باید از والدین و معلمان خواسته شود تا مقیاس رتبه بندی را پر کنند تا ارزیابی دقیقی از فراوانی علائم داشته باشند.  این رفتار باید در یک دوره طولانی ادامه یابد، و در بیش از یک محیط مشاهده شود، برای مثال، هم در خانه و هم در مدرسه.  و پزشکان باید به دقت سایر دلایل احتمالی رفتار او را رد کنند.

 

 

همچنین مهم است که توانایی کودک در توجه کردن با سایر همسن و سال های خودش مقایسه شود، نه همه هم سن و سال های او.  مطالعه‌ای که در سال 2012 منتشر شد نشان داد که پسرانی که کم سن و سال ترین در کلاس خود هستند 30 درصد بیشتر از پسران مسن‌تر کلاس در معرض ابتلا به ADHD (بیش فعالی) هستند و دختران کوچک تر 70 درصد بیشتر از دختران بزرگ تر در معرض ابتلا به ADHD هستند.این مطالعه نشان می دهد که ممکن است کم سن و سال بودن نیز بر تشخیص تاثیر بگذارد.

 

بنابر مطالبی که عنوان شد، باید کاملا مراقب باشیم که برچسب اشتباهی به کودکمان نخورد. هر اختلالی درمان خاص خود را نیاز دارد. زمانی که مشکلی را در کودک خود مشاهده کردید، حتما با متخصص مشورت کنید. مشکلات کودکان کم توجه ربطی به پزشک اطفال یا پزشک عمومی ندارد. مشکلات ذهنی و روحی کودک خود را با متخصصین مربوطه که یک روان شناس و رفتاردرمانگر کودک یا یک کاردرمان ذهنی یا ترکیبی از هر دو حل کنید. اگر کودک شما هم مشکلاتی این چنین دارد، در بخش نظرات برای ما بنویسید تا متخصصان مام پاسخگوی شما باشند.


مریم عبدالخانی

مریم عبدالخانی

توضیحات بیشتر

مشاهده نظرات

دیدگاه ارزشمند شما

لطفا فیلدهایی که با * مشخص شده است را پر کنید، آدرس ایمیل شما نمایش داده نمی شود