انواع کهیر پوستی در کودکان و روش های درمان آن ها

علائم کهیر کودکان

از جمله نشانه های کهیر، خارش، بروز تورم و قرمزی در اطراف آن که با اعمال فشار کم رنگ میشود و گاها آنژیوادم است. ضایعات کهیر معمولاً با خارش و گاها با سوزش و درد همراه هستند و بین 1 تا 24 ساعت دوام دارند و معمولا بعد از این 24 ساعت پوست به ظاهر طبیعی خود باز می گردد. بنابراین متوجه میشویم که این ضایعات زودگذر هستند و از مکانی به مکان دیگر جابجا می شوند. 

انواع کهیر کودکان

متخصصان بر این باور هستند که کهیر در درجه اول یک رویداد بیماری زا است که از نوع خاصی از سلول های پوستی منشاء می گیرد که روند بیماری را هدایت می کند. طی فرآیندی این سلول ها برای نشان دادن واکنش، اقدام به آزادسازی موادی می کنند. این مواد منجر به افزایش نفوذپذیری عروق و اتساع آن ها می شود که باعث قرمزی، تورم و همچنین خارش می شود.  

کهیر بر اساس علت ایجاد، محرک ها و طول دوره به گروه های مختلفی مانند کهیرهای حاد، مزمن، تماسی، فیزیکی تقسیم می شود. کهیر مزمن نوعی از کهیر است که به طور متناوب یا مداوم در نقاط مختلف بدن حداقل به مدت 6 هفته وجود داشته باشد. در مقابل این گروه، کهیر های حاد را داریم که کمتر از 6 هفته طول میکشند.  کهیر مزمن تاثیرات قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد دارد. درد، خارش و تورم اغلب منجر به کمبود خواب می شود و بر کیفیت زندگی روزمره تأثیر منفی می گذارد. اطلاعات ناچیزی در رابطه با کهیر های مزمن در کودکان وجود دارد اما براساس آن ها میزان بهبودی در کودکان ممکن است تا حدودی بهتر از بزرگسالان باشد. عفونت ها، شایع ترین علت کهیر خود به خود حاد در کودکان در نظر گرفته می شود. همچنین در کودکان بسیار شایع است که دوره های جدید عفونت با ظهور مجدد یا تشدید علائم کهیر همراه است و باعث کهیر خود به خودی مزمن می شود.  با افزایش سن، شیوع عفونت به عنوان علت کهیر کاهش می یابد. شایع ترین علت، عفونت های دستگاه تنفسی  است.  انواع ویروس های عفونت زای مورد بررسی عبارتند از: آدنوویروس، انترو ویروس، روتاویروس، ویروس سنسیشیال تنفسی و سایر ویروس ها.  با این حال، تنها نقش عفونت های هرپس ویروس به عنوان محرک کهیر حاد در کودکان در مطالعات بالینی تایید شد. کهیر مزمن با عفونت ویروس هرپس ارتباط کمتری دارد. عفونت هلیکوباکتر پیلوری شایع ترین عفونت باکتریایی ذکر شده در زمینه کهیر مزمن است، اگرچه نقش آن هنوز بحث برانگیز است. فراوانی عفونت فعال هلیکوباکتر پیلوری در کودکان مبتلا به کهیر مزمن کمتر از بزرگسالان است و با توجه به مراجع مختلف، از 2 تا 18 درصد متغیر است.  اعتقاد بر این است که هلیکوباکتر پیلوری اثر غیرمستقیمی بر سیر کهیر مزمن دارد، تحمل ایمنی را کاهش می‌دهد و تولید نوع خاصی از آنتی‌بادی‌ها را تحریک می‌کند .  با این وجود، ریشه کن کردن موفقیت آمیز عفونت هلیکوباکتر پیلوری بهبودی از کهیر مزمن را تضمین نمی کند.