آسپرگر چیست؟

آسپرگر چیست؟

تشخیص رسمی برای اوتیسم خفیف وجود ندارد. اما افراد زیادی در سنین مختلف هستند که ممکن است به آن ها گفته شود با اوتیسم خفیف دست و پنجه نرم می کنند. خوب حالا سوال اینجاست که اوتیسم خفیف واقعا به چه معناست؟

اوتیسم خفیف

در سال 1980، اوتیسم نوزادان به عنوان اختلال ناتوان کننده و شدید تعریف شد. با این تعریف هیچ بیماری که با اختلال اوتیسم دست و پنجه نرم می کرد نمی توانست در مدرسه موفق باشد، دوستی برای خود پیدا کند یا شغلی را نگه دارد. در سال 1994 اختلال جدیدی به نام سندرم Asperger آسپرگر  به راهنمای تشخیصی اضافه شد. افرادی که با این سندرم دست و پنجه نرم می کردند با اینکه اوتیسمی در نظر گرفته می شدند می توانستند افراد توانمندی باشند. در سال 2013، معیارهای تشخیصی برای این اختلال بار دیگر تغییر پیدا کرد.

سندرم Asperger آسپرگر از این فهرست ناپدید شد و به جای آن راهنمای تشخیصی دربرگیرنده یک تشخیص برای همه افراد مبتلا به اوتیسم بود: اختلال طیف اوتیسم . و در اصطلاح عام اوتیسم کلاسیک تعریف می شود.

افرادی که با اختلالات طیف اوتیسمی دست و پنجه نرم می کنند ممکن است تاخیر در گفتار داشته باشند با چالش های پردازش حسی دست و پنجه نرم کنند، رفتارهای عجیب و غریب از خود نشان دهند یا سایر نشانه ها را داشته باشند. البته این افراد ممکن است اصلا چنین نشانه هایی را هم نداشته باشند.

با اینکه همه افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسمی با ارتباطات اجتماعی مشکل دارند این مشکلات می تواند از مشکلات شدید تا مشکلات خفیف همچون مشکل در زبان بدن و غیره متغیر باشد. با اینکه اختلال طیف اوتیسمی جدید در برگیرنده سطحی از پشتیبانی است اما ایده توضیح اوتیسم سطح 1 دیگر به کار نمی رود چون این موضوع برای افراد معنایی ندارد. بیشتر افراد هنوز هم از واژه سندرم Asperger استفاده می کنند اما حتی این واژه هم معنی اوتیسم خفیف یا با عملکرد بالا نیست.
 

نشانه ها و علائم اوتیسم خفیف چیست؟

افرادی که اختلال طیف اوتیسم دارند باید نشانه های خاصی داشته باشند تا بتوانند در این گروه از افراد قرار گیرند. حتی افرادی با اوتیسم خفیف هم چالش های حسی و توسعه ای قابل ملاحظه ای دارند که به اندازه کافی شدید است و می تواند بر روی فعالیت ها و روابط روزمره شان اثر بگذارد. با اینکه چنین نشانه هایی باید قبل از سن 3 سالگی ظهور کنند اما گاهی از اوقات نشانه های خفیف تر تا زمانی که کودک بزرگ نشده نادیده گرفته می شود (به خصوص برای دختران). اگر این نشانه ها برای اولین بار بعد از سن 3 سالگی خود را نشان دهد فرد برای تشخیص اوتیسم صلاحیت نخواهد داشت. این افراد را به عنوان افرادی شناسایی می کنند که «اختلال برقراری ارتباط » دارند.

اگر کودک شما واقعا اوتیسمی باشد نشانه هایش در برگیرنده موارد زیر خواهد بود:

** مشکل در برقراری ارتباط که ممکن است در برگیرنده مشکل در مکالمه کردن، زبان بدن، تماس چشمی یا حالات چهره باشد.

** مشکل در توسعه و حفظ روابط که اغلب به خاطر مشکل در دوست پیدا کردن یا به اشتراک گذاشتن تمایلات رخ می دهد.

** تمایل برای تکرار یک فعالیت، حرکت یا کلمه خاص حتی اگر دلیل واضحی برای این امر وجود نداشته باشد.

** تمایلات محدودی که اغلب شدید هم هستند. مثلا برخی ها فقط ممکن است به بازی های ویدئویی علاقه مند باشند.

** بیش فعالی یا کم فعالی نسبت به ورودی های حسی ( ممکن است به نور، بوها، روشنایی، درد و لمس توجهی نداشته باشند یا بیش از حد به آن توجه کنند).
 

وقتی می گوییم فردی اوتیسم خفیف دارد منظورمان چیست؟

خوب حالا سوال اینجاست که چرا برخی والدین، معلمان و پزشکان بیان می کنند کودکی اوتیسم خفیف دارد؟ اصلا این موضوع به چه معناست؟ از آنجایی که تعریف رسمی برای واژه اوتیسم خفیف وجود ندارد هر فردی از ایده خود برای تعریف این اختلال استفاده می کند.

گاهی از اوقات این واژه زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که فرد به طور واضح اوتیسمی است اما مهارت های دیگر و مهارت های زبانی را دارد. به عنوان مثال کارکرد خوبی در کلاس دارد اما از آنجایی که اوتیسم خفیف دارد نمی تواند دوستی برای خود پیدا کند.
همچنین این واژه ممکن است برای توصیف شرایط افرادی به کار رود که چالش هایش زیاد هم خفیف نیستند اما از کلمات شفاهی اندکی استفاده می کند. به عنوان مثال: من خوشحالم که کودک شما از حرکات دستش برای درخواستی استفاده می کند او ممکن است اوتیسم خفیف داشته باشد.
این واژه همچنین برای توضیح تصمیمات درمانی استفاده می شود. به عنوان مثال: کودک شما اوتیسم خفیف دارد پس او با بازی درمانی عملکرد بهتری نسبت به رفتاردرمانی شدید خواهد داشت.
فردی که مبتلا به اوتیسم خفیف است ممکن است مهارت های ارتباطی پیشرفته و توانایی های آکادمیک هم داشته باشد اما مهارت های اجتماعی خوبی ندارد، مشکلات حسی شدید دارد و به شدت با مهارت های سازمانی مشکل دارد. در نتیجه این فرد ممکن است مقررات مدرسه یا محل کار را بسیار چالش برانگیز بداند. به عنوان مثال فردی را تصور کنید که مهارت های زبانی پیشرفته ای دارد و از لحاظ آکادمیک بسیار موفق است. او در کلاس به سوالات پاسخ می دهد و می تواند در عرض چند ثانیه برخی از مسائل را حل کند اما نمی تواند قوانین موجود را دنبال کند. حالا این فرد را با فردی مقایسه کنید که مشکلات قابل توجهی با تحصیلات دانشگاهی دارد اما با نور یا روشنایی مشکل چندانی ندارد و مشکلی در دنبال کردن قوانین هم ندارد. به نظر شما چه کسی اوتیسم خفیف دارد. پاسخ فردی است که به مقررات و موقعیت وابسته است.

معیارهای تشخیصی چگونه به تعیین اوتیسم خفیف کمک می کند:
معیارهای تشخیصی DSM-5 سه سطح عملکردی دارند که به تعیین شدت اوتیسم کمک می کند.

افرادی که اوتیسم خفیف دارند در سطح  1در نظر گرفته می شوند. این موضوع بدین معنی است که آن‌ها برای داشتن یک زندگی طبیعی به پشتیبانی کمتری نیاز دارند. این تعریف کمی گمراه کننده است چون خیلی از افراد مبتلا به اوتیسم خفیف ممکن است در برخی از شرایط به پشتیبانی زیادی نیاز داشته باشند. به عنوان مثال فردی که اوتیسم خفیف دارد ممکن است مهارت های شفاهی زیادی داشته باشد اما توانایی برای تفسیر زبان بدن یا احساسات دیگران را نداشته باشد. در نتیجه افرادی که با اوتیسم خفیف دست و پنجه نرم می کنند در کار، کلاس یا حتی برقراری ارتباط با جنس مخالف و پلیس هم ممکن است مشکل داشته باشند.