4 روش کاربردی برای جداکردن کودک از بازی های ویدئویی , کامپیوتری و موبایلی

درست است که بازی های ویدیوئی می توانند کاربردهای مفید و آموزشی داشته باشند ولی بچه‌ها معمولا در بازی کردن اندازه را از حد می گذرانند و همین باعث مسائلی نظیر مشکلات شناختی و چاقی آنها می شود. شاید به طور کامل نشود بچه‌ها را از بازی های ویدیوئی جدا کرد ولی میشود برای آنها محدودیت های زمانی در نظر گرفت یا فعالیت های جایگزینی معرفی نمود. در این مقاله روش هایی برای جدا کردن بچه‌ها از بازی کردن به شما معرفی معرفی میکنیم.

چگونه کودک خود را مجبور به توقف بازی های ویدئویی کنیم

 

 

 بیشتر کودکان بازی های ویدیویی را دوست دارند. در حالی که بازی‌های ویدیویی می‌توانند مهارت‌های خاصی را آموزش دهند یا آموزشی باشند، بسیاری از کودکان ساعت‌های زیادی را با یک کنترل در دست می‌گذرانند. بازی های ویدیویی با چاقی دوران کودکی و مشکلات شناختی مرتبط هستند. مجبور نیستید بازی های ویدیویی را به طور کامل از زندگی فرزندتان حذف کنید، اما تعیین حد و مرز و کمک به فرزندتان برای یافتن سایر فعالیت ها می تواند مدت زمان بازی های ویدیویی را محدود کند.

 

 روش اول

 

 تعیین زمان های مشخص

 

 

 1: قوانین خاص را مشخص کنید، قوانین مشخص برای تغییر رفتار فرزند شما مهم هستند. با اجازه دادن به فرزندتان که دقیقا بداند شما چه می‌خواهید، می‌داند چه انتظاری از او می‌رود و هیچ چیز مبهمی وجود ندارد. شما همچنین باید عواقب واضحی را برای هر قانون شکنی ایجاد کنید. با فرزندتان بنشینید و در مورد قوانین جدید صحبت کنید.

 

 نگویید: "تو فقط می توانی چند ساعت در روز بازی های ویدیویی انجام دهی نه بیشتر!." این جمله خیلی مبهم است. در عوض، بگویید: "در روزهای مدرسه، می توانی یک ساعت بازی های ویدئویی انجام دهی و بعد از ساعت 8 شب نمی توانی بازی کنی."

 

 منتظر واکنش های منفی باشید. این طبیعی است، به خصوص اگر قبلاً هیچ قانونی وجود نداشته. به احتمال زیاد عصبانیت، کلمات تند، گریه، التماس یا حتی تهدید وجود خواهد داشت. آرام بمانید، در صورت امکان طغیان ها را نادیده بگیرید و عواقب آن را برای رفتار تکرار کنید.

 

 2: عواقب کارهایشان را مشخص کنید. فرزند شما برای زیر پا گذاشتن قوانین به عواقب مشخصی نیاز دارد. اطمینان حاصل کنید که وقتی قوانین را تعیین می کنید، عواقبی را که آنها درک می کنند به آنها می گویید. قوانین با عواقب مبهم نباشند زیرا این فقط باعث سردرگمی می شود.

 

 به عنوان مثال، به آنها بگویید: اگر وقتی بازی های ویدئویی خود را خاموش می کنید، هیجانی ندارید یا کاری برای انجام دادن ندارید، و اگر بعد از ساعت 8 بعد از ظهر بازی نکنید، اجازه دارید یک ساعت در هر روز مدرسه بازی کنید.  مبه فرزندتان بگویید اگر بیش از یک ساعت بازی کند، یا بعد از ساعت 8 شب بازی کند، روز بعدی حق بازی کردن ندارد."

 

 3: پیگیر برنامه ریزی که کردید باشید. پس از تعیین محدودیت‌ها و ایجاد پیامدها، باید آن را دنبال کنید. اگر به فرزندتان اجازه دهید از زیر پا گذاشتن قوانین بدون عواقب فرار کند، شما را جدی نخواهند گرفت و از قوانین شما پیروی نمی کنند. اگر فرزندتان قوانین را زیر پا گذاشت، حتماً به قول خود پایبند باشید.

 

 پیامدها را ثابت نگه دارید این وسوسه انگیز است که اگر کودکی شیرین است ناگهان نرم شوید یا با حرفهایش کوتاه بیایید. اما عواقب آن باید قابل پیش بینی و روشن باشد. این بدان معنا نیست که شما نمی توانید آنها را تغییر دهید، اما این کار را بدون اینکه از قبل گفته باشید و در یک لحظه احساسی انجام ندهید.
یعنی از قبل بگویید که ممکن است بعضی وقت ها، این فرصت را استثناً به تو بدهم.

 

 به یاد داشته باشید که بازی‌های ویدیویی برای سلامتی و رفاه فرزندتان ضروری نیستند و می‌توان آنها را به طور کامل حذف کرد. گاهی اوقات والدین فراموش می کنند که اگر کودک نتواند محدودیت ها را تحمل کند، می توان گیم پلی را به طور کامل حذف کرد.

 

4: از تایمر استفاده کنید. استفاده از یک تایمر و دادن هشدار به کودک می تواند به او کمک کند تا برای پایان زمان تعیین شده خود آماده شود.  کودکان می توانند در برابر تغییر بسیار مقاوم باشند، حتی اگر از قبل از آن تغییر مطلع باشند.  هشدار دادن به آنها مبنی بر اینکه زمانشان به پایان رسیده است، برای قبول کردنش به آنها کمک می کند.

 وقتی ۱۰ و ۱۵ دقیقه از وقتی که برای فرزندتان، در نظر گرفته اید باقی مانده است به او هشدار دهید.

 

 تایمر را برای پنج دقیقه قبل از پایان تنظیم کنید. وقتی زنگ به صدا درآمد، به آنها بگویید: "پنج دقیقه فرصت دارند. وقت آن رسیده که به نقطه ای برسید که بتوانید بازی خود را ذخیره کنید."

 

 5: اصرار کنید که فرزندتان هر روز تمام تکالیف و یا سایر مسئولیت ها را انجام دهد. فرزند شما باید مسئولیت هایی را داشته باشد که باید قبل از اینکه زمان بازی ویدیویی خود را شروع کند، کار هایش را انجام دهد. این شامل تکالیف و کارهای دیگرش می شود. پس از انجام تمام مسئولیت‌ها، می‌توان به آنها اجازه داد تا زمان بازی ویدیویی خود را شروع کنند.

 

 به فرزندتان کمک کنید تا بازی های ویدیویی را به عنوان پاداشی برای اتمام تکالیف و کارهای روزانه خود ببیند.

 

 اگر تا به حال این یک قانون در خانه شما وجود نداشت، در ابتدا انتظار داشته باشید که فرزندتان مقاومت کند.

 

 6: سیستم بازی های ویدیویی را در یک اتاق مشترک قرار دهید. یکی از راه‌های خوب برای تعیین محدودیت برای بازی کودک و نظارت بر آنها این است که سیستم‌ها را به جای اتاق خواب در یک اتاق مشترک قرار دهید. این امر، اجرای قوانین و پیروی فرزندتان از آنها را برای شما آسان تر می کند.

 

 قرار دادن یک میز بازی در اتاق خواب کودک به آنها آزادی بیش از حدی برای بازی بدون نظارت می دهد. علاوه بر این، می تواند باعث وسوسه بیش از حد شود، به خصوص برای یک کودک کوچکتر که در پیروی از قوانین مشکل دارد.

 

 روش دوم

 

 کمک به جدا کردن فرزندتان

 

 

 

1: با کودک خود روی تکنیک هایی کار کنید تا بازی های ویدیویی را متوقف کند. فرزند خود با روند محدود کردن بازی های ویدیویی آشنا کنید.  در مورد بازی نکردن بازی‌های خاصی که در شب مدرسه خیلی هیجان‌انگیز هستند یا خیلی طولانی می‌شوند، صحبت کنید، یا یک برنامه پاداش برای پیروی از قوانین بازی‌های ویدیویی ارائه کنید.

 

 به عنوان مثال، با کودک در مورد تلاش نکردن برای شکست دادن در زمانی که وقت ندارد صحبت کنید. در عوض، آنها می توانند بازی را برای آخر هفته ذخیره کنند.

 

 شما و فرزندتان می‌توانید برای یک هفته یا یک ماه یا بیشتر، قوانین را رعایت کنید، جوایزی را در نظر بگیرید. برای زمان بیشتر بازی ویدیویی پاداش ندهید. در عوض، پاداش‌های سرگرم‌کننده دیگری را پیدا کنید که هر دو می‌توانید در مورد آنها توافق کنید. 

 

 2: زمان بازی های ویدیویی را به آرامی کاهش دهید. به جای اینکه به طور کامل از شر بازی های ویدیویی خلاص شوید، مدت زمانی که کودکتان می تواند بازی کند را به آرامی کاهش دهید. به عنوان مثال، اگر چند ساعت بعد از مدرسه را صرف بازی می کنند، در ابتدا آن را به یک یا دو ساعت محدود کنید. به فرزندتان توضیح دهید که چرا زمان او را برای انجام بازی های ویدیویی کاهش می دهید، اما به او بگویید که به این موضوع احترام می گذارید که از این فعالیت لذت می برد و همچنان می خواهد بازی کند.

 

 به عنوان مثال، ممکن است بگویید: "وقتی به شما می گویم بازی های ویدیویی را کنار بگذار عصبانی می شوی . نمرات شما در چند ماه گذشته به دلیل بازی های ویدیویی، پایین آمده. این غیرقابل قبول است. من دلم می خواهد که شما از این بازی ها لذت ببری، اما ما مدت زمانی که می توانی هر روز بازی کنی را محدود می کنیم."

 

 قطع کامل بازی های ویدیویی در ابتدا به احتمال زیاد نتیجه معکوس خواهد داشت.  شما می خواهید رفتار فرزندتان را محدود کنید، نه اینکه چیزی را که از او لذت می برد را بطور کامل قطع کنید.

 

 3: یک روال ثابت تنظیم کنید. پایان دادن به زمان بازی ویدیویی ممکن است دشوار باشد و فرزند شما ممکن است نتواند فوراً از آن حالت خارج شود. با انجام فعالیت بدنی که نشان دهنده پایان زمان بازی ویدیویی اوست، به کودک خود کمک کنید. این می تواند به آنها کمک کند تا به کمک آن به زندگی غیر ویدئویی عادت کنند.

 

 به عنوان مثال، می توانید زبان خاصی را امتحان کنید که سیگنال سوئیچ را نشان می دهد.

 

 یک نشانگر فیزیکی تنظیم کنید. به کودکتان یک لیوان آب بدهید، با او حرکات کششی انجام دهید یا چند پرش انجام دهید.

 

 4: زمان خانواده را تعیین کنید. با تنظیم زمان خانوادگی که در آن کل خانواده با هم یک فعالیت انجام می دهند، فرزندتان را از بازی های ویدیویی دور کنید. وقت خانواده نباید اختیاری باشد و همه اعضای خانواده اعم از والدین و فرزندان باید در آن شرکت کنند.

 

 گاهی اوقات به فرزندتان اجازه دهید تا فعالیتی را انتخاب کند تا احساس کند در حال انجام کارهایی است که به آنها علاقه دارد. مجبور کردن آنها به انجام فعالیت هایی که نمی خواهند انجام دهند می تواند آنها را ناامید کند.

 

 می توانید از فرزندتان بخواهید که در تهیه شام ​​به شما کمک کند و شام خانوادگی را به یک مراسم شبانه تبدیل کنید.

 

 با هم به پیاده روی یا دوچرخه سواری بروید، بازی های تخته یا کارتی انجام دهید، یا یک شب فیلم خانوادگی داشته باشید.

 

 ممکن است بخواهید عواقبی را برای عدم شرکت در فعالیت های خانوادگی تعیین کنید. به عنوان مثال، اگر آنها از یک فعالیت خانوادگی صرف نظر کنند، از ساعت بازی های ویدیویی خود محروم می شوند.

 

 5: به کودک خود کمک کنید یاد بگیرد که چگونه پیشرفت بازی خود را حفظ کند. بسیاری از کودکان کوچک‌تر نمی‌دانند چگونه ویژگی‌های بازی را هدایت کنند و ممکن است برای یادگیری نحوه حفظ پیشرفت به کمک نیاز داشته باشند.  اگر آنها بازی خود را حفظ کنند و احساس نکنند که تمام تلاش‌هایشان به هدر رفته است، به احتمال کمتری برای پایان دادن به جلسه بازی خود به شما سختی می‌دهند.

 

 به کودک خود توضیح دهید که بسیاری از بازی ها ده ها یا صدها ساعت طول می کشد تا کامل شود، به این معنی که بازی را نمی توان در یک جلسه کامل کرد. به آنها کمک کنید بفهمند که بازی قرار است گسترده شود.

 

 شما همچنین می توانید آن را به یک فعالیت آموزشی تبدیل کنید و از فرزندتان بخواهید در مورد بازی به شما بگوید و چالش ها و سطوح مختلف را توضیح دهد.

 

 وقتی زمان آنها تمام شد، منتظر بمانید تا به یک مکان ثابت در بازی برسند و اگر خیلی کوچک هستند که نمی توانند خودشان این کار را انجام دهند به آنها کمک کنید. اگر سعی می کنند زمان خود را با صرف زمان زیادی برای صرفه جویی طولانی کنند، مقدار زمان را از ساعت روز بعد کم کنید. اگر ادامه داشت، شرایط قانون شکنی را اجرا کنید.

 

 روش سوم

 

 تشویق سایر علایق

 

 

 1: فرزندتان را تشویق کنید تا فعالیت های دیگری پیدا کند. بازی های ویدیویی تنها یکی از راه هایی است که کودکان می توانند خود را سرگرم کنند. کارهای زیادی وجود دارد که آنها می توانند انجام دهند، به خصوص اگر اجازه نداشته باشند بازی های ویدیویی را پشت سر بگذارند. فرزندتان را تشویق کنید که علایق دیگری را دنبال کند و اگر چیزی به ذهنش نمی رسد، چند مورد را به او پیشنهاد کنید.

 

 به عنوان مثال، کودک شما می تواند با اسباب بازی های دیگر بازی کند، نمایشنامه بگذارد، موسیقی یا فیلم بسازد، بخواند، بیرون بازی کند، در کارهای خلاقانه مانند نقاشی، نوشتن، یا کاردستی شرکت کند، یا بازی های تخته ای یا کارتی انجام دهد.

 

 وقتی فرزندتان می‌خواهد بازی‌های ویدیویی بازی کند از نه گفتن به او نترسید زیرا "کاری برای انجام دادن وجود ندارد".

 

 مطمئن شوید که برای نگهداری از کودک به بازی های ویدیویی متکی نیستید. به راحتی می توان به این عادت کرد بدون اینکه متوجه شود.

 

 2: فرزندتان را درگیر فعالیت های اجتماعی کنید.  بازی یک فعالیت انفرادی است.  می توانید فرزندتان را تشویق کنید تا در فعالیت های گروهی که از آنها لذت می برد شرکت کند.  با هم همفکری کنید و به آنها اجازه دهید به جای اینکه شما برایشان انتخاب کنید، خودشان فعالیت هایی را انتخاب کنند که از آنها لذت می برند.

 

 می توانید گروه های جوانان را در مساجد و پایگاه ها امتحان کنید. گروه های محلی، مراکز هنری اجتماعی، و کتابخانه ها نیز برنامه های جوانان را ارائه می دهند.

 

 به برنامه های هنری محلی برای تئاتر، موسیقی، نقاشی و طراحی نگاه کنید. همچنین می توانید به دنبال برنامه هایی برای رایانه، ساختمان یا سایر فعالیت های عملی باشید.

 

 ورزش های تفریحی می تواند برای برخی از بچه ها سرگرم کننده باشد، اگرچه هرگز نباید کودکانی را مجبور به انجام ورزش هایی کنید که علاقه ای به آنها ندارند.

 

 3: فرزندتان را تشویق کنید تا در فعالیت های بدنی شرکت کند. انجام بیش از حد بازی های ویدیویی با شرایطی مانند چاقی دوران کودکی مرتبط است زیرا بازی های ویدیویی فعالیت های کم تحرکی هستند. برای تحرک بیشتر فرزندتان، کودک خود را تشویق کنید تا فعالیت بدنی مورد علاقه خود را انتخاب کند. مهم است که اجازه دهید فرزندتان خودش انتخاب کند که چه کاری انجام دهد. آنها را تشویق کنید تا فعالیت های جدیدی را در صورت نداشتن موارد مورد علاقه امتحان کنند.

 

 کودک شما ممکن است از دوچرخه سواری، اسکیت ، رقص، هنرهای رزمی، ورزش های تفریحی، شنا و بازی در بیرون لذت ببرد.

 

 روش چهارم

 

 ارزیابی وضعیت فرزندتان

 

 

 1: زمان قابل قبولی را برای بازی های ویدیویی تعیین کنید. هرکسی در مورد اینکه چه چیزی برای بازی های ویدیویی قابل قبول است نظر متفاوتی دارد. در مورد زمان قابل قبولی برای هر روز یا هفته تصمیم بگیرید. برخی از والدین بازی‌های ویدیویی را به یک ساعت در روز محدود می‌کنند، در حالی که برخی دیگر بازی‌های ویدیویی را در طول هفته مدرسه کاملاً ممنوع می‌کنند و فقط چند ساعت در تعطیلات آخر هفته اجازه می‌دهند.

 

 بسیاری از پزشکان و متخصصان سلامت روان توصیه می کنند که کودکان نباید بیش از دو ساعت در روز در مقابل تلویزیون یا صفحه کامپیوتر سپری کنند. هنگام تعیین محدودیت‌های زمانی که می‌خواهید تعیین کنید، این را در نظر بگیرید و در مورد میزان قابل قبولی از زمان بازی ویدیویی که برای شما مناسب است، تصمیم بگیرید. 

 

2: با علائم هشدار دهنده اعتیاد به بازی های ویدیویی آشنا شوید. برخی از بچه ها به بازی های ویدیویی اعتیاد واقعی پیدا می کنند. آنها علائم رفتاری، عاطفی و جسمی مانند دور شدن از خانواده و دوستان را تجربه می کنند. برای والدین مهم است که علائم و نشانه ها را بدانند تا اگر در فرزندشان ایجاد شد، آنها را تشخیص دهند.

 

 برای مثال، کودک شما ممکن است نتواند بازی را متوقف کند، زمانی که بازی نمی کند پرخاشگر یا ناراحت شود یا علاقه خود را به سایر فعالیت ها از دست بدهد. آنها ممکن است در هنگام بازی نکردن بازی های ویدیویی تحریک پذیر یا افسرده شوند. کودکان ممکن است بهداشت شخصی خود را نادیده بگیرند، خواب را مختل کنند و درد کمر یا مچ دست را تجربه کنند.

 

 3: در صورت مشاهده هرگونه مشکل با یک متخصص تماس بگیرید. اگر فکر می کنید فرزندتان به بازی های ویدیویی معتاد است و سعی کرده اید رفتار او را بدون تغییر محدود کنید، ممکن است به کمک یک متخصص نیاز داشته باشید. پزشک فرزند شما یا یک متخصص سلامت روان می‌تواند با شما و فرزندتان برای تغییر مثبت رفتار و اعمال محدودیت‌ها همکاری کند.

 

 اگر فرزندتان نسبت به محدودیت‌های دسترسی به بازی‌های ویدیویی واکنش خشونت‌آمیز نشان می دهد. اگر فرزند شما به دلیل تلاش شما برای تغییر رفتار او مخرب، پرخاشگر یا تهدید کننده شده است، ممکن است نیاز به مراجعه به یک متخصص بهداشت روان داشته باشد.