5 نکته ای که همه والدین و معلمان کودکان مبتلا به بیش فعالی باید بدانند!

5 نکته ای که همه والدین و معلمان کودکان مبتلا به بیش فعالی باید بدانند!

اختلال بیش فعالی و کمبود توجه نوعی اختلال کودکی است که از هر 10 کودک  یک کودک را درگیر می کند و بسیاری از باورهای غلط هنوز در ارتباط با این اختلال ادامه دارد. بنابراین در اینجا پنج نکته مهم وجود دارد که باید بدانید اگر والدین هستید یا معلم کودک مبتلا به ADHD هستید. حتما با ما همراه باشید 

●1. علائم بارز ADHD بی توجهی ، بیش فعالی و تکانشگری است!

بیشتر بچه ها بعضی اوقات بی توجه ، تکانشی و بیش فعال هستند. اما برای تشخیص ADHD ، این علائم باید به طور قابل توجهی در مکان های مختلف ، مانند مدرسه و خانه تداخل داشته باشد.
یادتان باشد این یک اختلال کودکی است ، یعنی علائم باید قبل از بلوغ وجود داشته باشد. این علائم می توانند از دوران پیش دبستانی شروع شوند ، اما بیشتر بچه ها با ورود به مدرسه  تشخیص داده می شوند. 

نکته:
این علائم ممکن است با گذشت زمان تغییر کند ، در کودکان خردسال بیش فعالی و تکانشگری بارزتر می باشد ، در حالی که دبیرستان ها و بزرگسالان جوان اغلب مشکلات بیشتری را در "توجه " و "تمرکز شان" می دهند.
 اختلال ADHD می تواند فرد را تا بزرگسالی تحت تأثیر قرار دهد.

●2. انواع مختلفی از  ADHD وجود دارد: 

_بیش فعال / تکانشی
_ بی توجه و نقص توجه
_ تلفیقی( اکثر کودکان مبتلا به ADHD ترکیبی از بی توجهی ، تکانشگری و بیش فعالی دارند و با ارائه ترکیبی از ADHD تشخیص داده می شوند)

●3.اختلال ADHD یک اختلال مبتنی بر مغز است!

کودکان با *تلاش* برای تمرکز بیشتر یا *تمایل* به "توجه" نمی توانند بر علائم ADHD غلبه کنند. مطالعات تصویربرداری از مغز نشان داده است که مغز افراد مبتلا به ADHD از نظر ساختاری متفاوت از افراد بدون ADHD است.  کودکانی که والدین آنها مبتلا به بیش فعالی هستند 40٪ تا 60٪ احتمال داشتن بیش فعالی دارند. گاهی اوقات تشخیص کودک می تواند اولین سرنخی باشد که والدین ممکن است به ADHD مبتلا باشند.

 ●4.علائم بیش فعالی می تواند روابط مدرسه ، خانواده و اجتماعی را دشوار کند!

مدرسه به توجه و مهارتهای سازمانی نیاز دارد ، مواردی که ممکن است برای کودکان مبتلا به ADHD دشوار باشد. آنها ممکن است تکالیف خود را از دست بدهند ، در سازماندهی افکار خود مشکل داشته باشند و در آینده با برنامه ریزی  مشکل داشته باشند. علاوه بر این ، معمولاً کودکان دارای بیش فعالی دارای اختلال در یادگیری ، مانند نارساخوانی ، هستند که کارهای مدرسه را حتی بیشتر به چالش می کشد.

 در حالی که کودکان مبتلا به بیش فعالی به طور کلی با مهارت های اجتماعی مشکل خاصی ندارند ، ^مشکل در تنظیم احساسات و تکانه^ می تواند در روابط  تداخل ایجاد کند و بنابراین  حفظ دوستی برای آنها دشوار است. همچنین ممکن است رعایت قوانین اجتماعی ، کنترل احساسات خود یا گفتن موارد مناسب برای آنها سخت باشد. سرانجام ، مشکلات مربوط به سازماندهی ، برنامه ریزی و تمرکز بر آنچه به آنها گفته می شود می تواند بسیاری از جنبه های زندگی در خانه را دشوار کند.  بهبود روابط با والدین و خواهر و برادر می تواند کار بسیار بیشتری نسبت به سایر کودکان  ببرد.

 ●5.روشهای درمانی بسیار موثری برای کاهش علائم کودکان مبتلا به ADHD وجود دارد!

انواع روش های درمانی که می تواند به تسکین علائم ADHD کمک کند.

"بسیاری از درمانگران موثرترین راه را ترکیب چندین روش درمانی می دانند"

_رفتار درمانی:

رفتار درمانی به کودک می آموزد که از رفتارهای برهم زننده اش  آگاهی ، نظارت و سرانجام اصلاح کند. درمانگر مهارت های اجتماعی ، مانند انتظار نوبت ، خواندن حالت های صورت ، به اشتراک گذاری ، درخواست کمک و عکس العمل مناسب هنگام تحریک را آموزش می دهد. رفتار درمانی شناختی بر ذهن آگاهی تأکید می کند و به کودک می آموزد که از افکار و احساسات خود به عنوان راهی برای بهبود توجه و تمرکز آگاه باشد.

 _آموزش و آموزش:

شناختن خود یا فرزند خود می تواند به والدین کمک کند تا درک کنند که ADHD و علائم آن چگونه بر واحد خانواده تأثیر می گذارد. والدین و معلمان می توانند ابزاری را بیاموزند که می تواند به کودک در یادگیری رفتارهای جدید ، اجتماعی و مثبت کمک کند. بزرگسالان می توانند یاد بگیرند که چگونه با رفتارهای نامناسب کنار بیایند و رفتارهای مثبت را تشویق کنند. این می تواند به کاهش علائم ADHD کمک کند.

_مربیگری ADHD:

یک مربی می تواند به دانش آموزان مبتلا به ADHD کمک کند تا در جهت اهداف تلاش کنند ، تغییر را به عنوان یک امر مثبت ببینند ، بهره وری و عملکرد را بهبود بخشند و دانش آموز را مسئول نگه دارند. این به ویژه برای بچه های بزرگتر مفید است.

_دارو: 

بسیاری از والدین از امتحان دارو می ترسند ، اما داروهای ADHD از همه بیشتر مطالعه شده در تمام زمینه های پزشکی است. داروهای محرک (مانند ریتالین و...) معمولاً تجویز می شوند. این داروها باعث تحریک قسمت هایی از مغز می شوند که کمتر تحریک می شوند. این قسمتهای مغز مربوط به تفکر و توجه است. اهداف این داروها کاهش بیش فعالی / تکانشگری و افزایش تمرکز / توجه است.